«کمتر سیاست‌مداری در دنیا پیدا می‌شود که روح ورزش، مثل پوتین، در وجودش دمیده شده است باشد. همین «ورزش» از او یک مرد ساخت و ولادیمیر به خوبی از این عنوان مطلع ه
ولادیمیر، پسری که با ورزش پوتین شد
عبارات مهم : روسیه
به گزارش شرق؛ «میخائیل پوسوخین جایزه لنین را جهت ساختن کاخ دولتی کرملین دریافت کرد؛ بنایی تاریخی که همین جمعه گذشته میزبان مراسم قرعه کشی جام جهانی ٢٠١٨ بود. پوسوخین شاگرد الکس چتشوسف، استا د بزرگ معماری شوروی بود که بنای مشهور ایستگاه راه آهن کازانسکی را طراحی کرد و ساخت. چتشوسف همچنین موزه لنین را ساخت که درست در دو قدمی دفتر KGB (اداره اطلاعات و امنیت شوروی سابق) بود؛ جایی که پیش تر پوتین هم در آن مقر دفتر خودش را داشت. قدرت، سرویس امنیتی و ورزش، هرگز از روسیه فاصله نگرفته هست؛ به خاص از زمانی که ولادیمیر پوتین زمام امور را در این کشور به دست گرفته هست، کمتر سیاست مداری در دنیا پیدا می شود که روح ورزش، مثل پوتین، در وجودش دمیده شده است باشد. همین «ورزش» از او یک مرد ساخت و ولادیمیر به خوبی از این عنوان مطلع هست. پوتین ورزش را دوست دارد و آن را یکی از ارکان وجودی اش می بیند. دلیلش هم این است که ورزش او را نجات داد.
ولادیمیر، پسری که با ورزش پوتین شد
پدر و مادر پوتین آدم های ناشناخته ای بودند که از محاصره لنینگراد جان سالم به در بردند. پدر، مادر را که روی ارابه به سوی گور دسته جمعی فرستاده می شد، نجات داد. ماریا چلومونوفا ٤١ سالش بود که در سال ١٩٥٢ ولادیمیر ولادیمیروویچ را به دنیا آورد. آنها در آن وقت در آپارتمان های شریکی زندگی می کردند که به اسم «کومولکا» شهرت پیدا کرده بود. خانواده پوتین در این آپارتمان با دو خانواده دیگر به صورت شریکی زندگی می کردند. به همین خاطر بود که ولادیمیر زیاد روزهای جوانی اش را در خیابان سپری کرد؛ خیابان هایی که اتفاقا فاصله زیادی با بنای «اینستیتو اسمولنی» یا «بُلشِویک ها» نداشت. دست بر قضا آن محله به مارگاریتا بوگدانوفا، زنی که بعدها مدیر کلوب المپیک مارسی در فرانسه هم شد، نزدیک بود. مدیر جمهور روسیه در یکی از نادر گفت و گوهایش، آن وقت ها را به خاطر دارد و می گوید: «در آن برهه از دست این و آن کمی کتک می خوردم.»
همین عنوان بود که پای ولادیمیر را به کلوب بوکس کشاند تا این رشته را بیاموزد. البته تجربه حضور ولادیمیر در بوکس خیلی کوتاه شد، چون او هنوز شروع نکرده، دماغش شکست و بی خیال این ورزش شد. با این حال در ژانویه ١٩٦٥ او دوباره تلاشش را جهت وارد شدن به یک کلوب ورزشی دیگر از سر گرفت. این بار رفت و در رشته سامبو، ورزشی محبوب در شوروی سابق که چیزی بین کشتی و جودو هست، اسم نویسی کرد. در دل همان کلوب «ترود» بود که پوتین رفته رفته یک مرد بار آمد. پروفسور آنتونلی سولومونوویچ راخلین، مثل بسیاری از مربیان دیگر شوروی، مستعد، سخت کوش و کاملا منصف بود. آن وقت ولادیمیر پوتین سه بار در هفته خودش را به خیابان دکابریست می رساند تا در جمع چند هم باشگاهی اش که بعدها جهت همدیگر تبدیل به دوستان ابدی شدند، باشد. جالب این که تعدادی از همان دوستان در دوره ریاست جمهوری پوتین به نحوه معجزه آسایی میلیاردر شدند؛ به خاص برادران روتنبرگ. شرکت همین برادران همه کارهای زیرساختی مربوط به المپیک زمستانی سوچی را که به تازگی برگزار شد، بر عهده داشت. حالا آنها هم مشمول محرومیتی شده است اند که اتحادیه اروپا و خزانه داری آمریکا وضع کرده اند.
«کمتر سیاست‌مداری در دنیا پیدا می‌شود که روح ورزش، مثل پوتین، در وجودش دمیده شده است باشد. همین «ورزش» از او یک مرد ساخت و ولادیمیر به خوبی از این عنوان مطلع ه
باشگاهی که پوتین و دوستانش به آن می رفتند، در یک کارخانه قدیمی بود که کلا از سامبو به جودو عوض کردن کرد. پوتین در هر دو رشته مستعد بود و «مَستر اسپورت» شد؛ به این معنی که به درجه سطح اوج در این رشته ها رسید. سال ١٩٧٣ در سامبو و ١٩٧٥ در جودو. پوتین همواره می گوید که بدون ورزش ممکن بود آینده بدی نصیبش شود و به همین علت است که به این نتیجه رسید، ورزش باید در قلب زندگی روزانه مردم روسیه جریان داشته باشد. البته او در آن وقت ها فوتبال بازی نمی کرد. در عوض مدیر جمهور روسیه، بر خلاف سیاستمداران شوروی که ورزش را زیاد وسیله ای تبلیغاتی می دانستند، از قدرت های سیاسی اش استفاده کرد و جهت کشورش میزبانی جام جهانی را گرفت.
این روحیه پیش تر در جوزف استالین دیده شده است بود؛ مردی که به شدت به تیم کشتی شوروی پیگیری می کرد؛ چون کشتی ورزش دوران کودکی اش بود و توانست یک عنوان نایب قهرمانی هم در مسابقه های کشتی اروپا در سال ١٩٤٦ به دست بیاورد. این طور شد که هنگامی که شوروی جهت نخستین بار در سال ١٩٥٢ راهی بازی های المپیک شد، استالین از وزیر ورزشش، نیکولای رومانف خواست کتبا تعهد بدهد که ورزشکاران روسیه مدال آوری می کنند.
البته بخت با نیکولای هم یار شد؛ چون ورزشکاران شوروی ٢٢ عنوان المپیکی به دست آوردند. بر عکس، فوتبالیست ها نتوانستند انتظارات را برآورده کنند و در یک هشتم نهایی با شکست برابر یوگسلاوی از گردونه مسابقه ها کنار رفتند. این عنوان اصلا به مذاق استالین و لاورنتی، مدیر سرویس امنیتی روسیه، خوش نیامد. در آن وقت مدیر سرویس امنیتی روسیه دل در گرو تیم دینامو داشت و زیاد بازیکنان تیم ملی فوتبال روسیه را بازیکنان زسکا تشکیل می دادند؛ باشگاهی که گفته می شد به گروه ارتش سرخ روسیه نزدیک هست. این طور شد که خیلی سریع دستور لغو فعالیت این کلوب صادر شد! زسکا دوباره بعد از فوت استالین سرپا شد.
ولادیمیر، پسری که با ورزش پوتین شد
نیکیتا خوروشچف، جانشین استالین شد. او به ورزش شوروی بهای زیادی داد؛ به این علت که با موفقیت ورزشکاران، برتری رژیم خودش را به رخ بکشد ولی خوروشچف به شخصه استعداد خاصی در ورزش نداشت. او حتی اسطوره فوتبال آن وقت در شوروی یعنی ادوارد استرلستف را به اردوگاه کار اضطراری فرستاد. فوتبال هم انتقامش را از او گرفت: گروه مدیران شوروی، متشکل از مدیر KGB، ولادیمیر سمیتچاستنی، میخائل سوسلف و الکساندر چلپین علیه او توطئه کردند و لئونید برژنف را به جایش گذاشتند. داستان از این قرار بود که این افراد حین مسابقه های فوتبال دور هم جمع می شدند و جلسه می گذاشتند تا کسی جاسوسی ارزش را نکند… لئونید برژنف، دبیر کل کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی، از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۸۲ بود؛ او عاشق اتومبیل های زیبا، هاکی روی یخ، فوتبال و پاتیناژ هنری بود.
در وقت او تلویزیون دولتی مسابقه های پاتیناژ را روی آنتن برد که پیشرفتی فوق العاده جهت مدیران این رشته ورزشی محسوب می شد. همین مدیران البته بعدها دست به کارهای عجیبی زدند که فدراسیون بین المللی در کنگره اش در سال ١٩٧٧ تصمیم گرفت تمامی فعالیت های این مقام های شوروی را تعلیق کند؛ اتفاقی مشابه با چیزی که این روزها در روسیه می گذرد. مدیران ورزشی این کشور چنان تحت فشار بودند که مسابقه های المپیک زمستانی سوچی را با موفقیت سپری کنند که دست به استفاده از متدهای قدیمی زدند.
«کمتر سیاست‌مداری در دنیا پیدا می‌شود که روح ورزش، مثل پوتین، در وجودش دمیده شده است باشد. همین «ورزش» از او یک مرد ساخت و ولادیمیر به خوبی از این عنوان مطلع ه
پیوند تاریخی با دوپینگ
زمانی که ولادیمیر پوتین به قدرت رسید، خیلی سریع ورزش را در نهادهای سیاسی روسیه جا انداخت. او با خودش صادق بود و اعتقاد داشت ورزش می تواند به روس ها یاری کند که زندگی بهتری داشته باشند و مبارزه کنند؛ راحت ترین نوع مبارزه هم مبارزه با الکل بود. البته پوتین هم وقت می خواست که ورزش این کشور دوباره وجهه قدیمی اش را به دست بیاورد.
ولادیمیر، پسری که با ورزش پوتین شد
به این ترتیب این کشور شروع کرد به سازماندهی زیرساخت هایش جهت میزبانی از مسابقه های مهم ورزشی در دنیا: مسابقه های قهرمانی دوومیدانی (٢٠١٣)، قهرمانی شنا (٢٠١٥)، شمشیربازی (٢٠١٤ و ٢٠١٥)، بازی های المپیک زمستانی (از٢٠١٤) و از همه مهم تر میزبانی جام جهانی فوتبال در سال ٢٠١٨. او از اقلیت ها و افراد نزدیک به قدرت هم تقاضا کرده تا در این موارد سرمایه گذاری کنند؛ موضوعی که در نتیجه های به دست آمده هم تأثیر داشته هست. در بازی های المپیک زمستانی سالت لیک سیتی در سال ٢٠٠٢، نتیجه های آزمایش دوپینگ بسیاری از مدال آوران روس مثبت از آب درآمد و طبق معمول، بسیاری از روس ها دم از توطئه زدند. بسیاری از رسانه ها خواستار عوض کردن در ساختار ورزش روسیه شدند و پوتین هم مسئولان ورزشی کشور را جمع کرد و از آنها خواست که دیگر چنین اتفاقی نیفتد؛ نه آن اتفاق و نه این که دیگر روسیه در جایگاه رده بندی توزیع مدال ها در رتبه نازل پنجم بایستد.
نیکولای دارمانف، مدیر کمیته مبارزه با دوپینگ شد. با این حال او یک شب در کافه پوشکین مسکو به صرف شام دیرهنگام، با یک متخصص خون جلسه برگزار کرد؛ این متخصص جهت ریشه کن کردن دوپینگ دعوت نشده بود، بلکه به این علت دعوت شده است بود تا کاری کند نمونه های دستکاری شده است دوپینگ ورزشکاران روسیه، موردی غیر عادی نشان ندهند. ورزشکاران عصر تازه روس، مثل همتایان قدیمشان در شوروی مأموریت داشتند تا هر طور شده است دوباره قدرت ورزشی ارزش را به دنیا تحمیل کنند. به این موارد باید نتیجه های بازی های المپیک زمستانی ٢٠١٠ ونکوور هم اضافه شود که ورزشکاران روسیه به کارشان در رتبه یازدهم جدول رده بندی آخر دادند. دیگر برایشان غیر ممکن بود که چنین نتیجه های ضعیفی هم در سوچی، جایی که خودشان میزبانی بازی های المپیک زمستانی را بر عهده داشتند، تکرار شود… .
دوربین های سراسر دنیا، همین جمعه گذشته به سمت کرملین چرخید تا شاهد مراسم قرعه کشی جام جهانی باشند ولی سه شنبه دوباره ممکن است این دوربین ها به سمت ورزش در روسیه بچرخند چون از قرار معلوم کمیته اجرائی نهاد بین المللی المپیک قرار است این کشور را از حضور در بازی های المپیک زمستانی آینده که در پیونگ چانگ برگزار می شود، محروم کند.
حالا محرومیت روسیه از حضور در بازی های المپیک زمستانی درست مثل جدایی دریا از ساحل است چون کودکان روس قبل از این که راه رفتن را بیاموزند اسکی کردن و پاتیناژ رفتن را از بر می کنند. حالا آیا کمیته بین المللی المپیک تصمیم دیگری می گیرد؟ روسیه متهم به این است که در عرصه سطح بالایی مثل المپیک تقلب کرده هست؛ همین حالا عنوان می شود ٢٥ ورزشکار روس که در مسابقه های المپیک زمستانی سوچی شرکت کرده اند، نتیجه های دوپینگشان مثبت اعلام شده است است! مشخصا، کرملین همه تلاشش را جهت پاک کردن ورزش به کار نگرفته هست. سؤالی که پیش می آید این است که چه کسی نمی خواهد دوپینگ از ورزش روسیه پاک شود؟ ویتالی سمیرنف که سابقا وزیر ورزش بوده، آن هم در دوره لئونید برژنف!
این عنوان اثبات شده است است چون تحقیقات قاضی پرونده، یعنی ریچارد مک لارن، نشان می دهد که همه اعضای دولت در دوپینگ ورزشکاران روسی دست داشته اند؛ به خاص نیروهای سرویس امنیتی این کشور که نمونه ادرار ورزشکاران قهرمان روس در سوچی را دستکاری کرده اند. درست مثل وقت لئونید برژنف که یوری اندروپف، مدیر سرویس امنیتی روسیه، شخصا پیگیر اوضاع تیم ملی هاکی این کشور بود.
مربی اسطوره ای تیم، ویکتور تیخونف، به طور مداوم به دفتر مدیر سرویس امنیت روسیه می رفت. حالا عین این اتفاق دوباره در ماجرای المپیک زمستانی سوچی رخ داده هست. شاهدان ماجرا زنگ خطر را به صدا درآورده اند؛ آدم هایی مثل گریگوری پودچنکف، مدیر سابق لابراتوار مبارزه با دوپینگ روسیه که این روزها به صورت مخفیانه در آمریکا زندگی می کند، فاش کرد که دوپینگ گسترده در ورزش روسیه سطحش بالاتر از دولت هست. این عنوان مستقیما ویتالی موتکو را که وزیر ورزش روسیه بود، نشانه رفته هست. ویتالی پستش را ترک کرد تا به عنوان معاون نخست وزیر معرفی شود. ویتالی مدیر فدراسیون فوتبال روسیه است و تا سال ٢٠٠٩ عضو کمیته اجرائی فیفا هم بود و بعدها عضو کمیته میزبانی روسیه جهت جام جهانی ٢٠١٨ روسیه شد. او همین جمعه گذشته در کاخی که پوسوخین ساخته، میزبان اسطوره های فوتبال دنیا بود.»
واژه های کلیدی: روسیه | پوتین | المپیک | دوپینگ | المپیک | فوتبال | ولادیمیر | ورزشکاران | فوتبالیست ها
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
